تمامی مطالعات در مراحل مختلف چرخه معدنکاری از اکتشاف تا استخراج و نهایتا تا بازسازی معدن همچون سایر مطالعات در حوزه علوم طبیعی ارتباط تنگاتنگی با فرایندهای آزمایشگاهی دارند. بیشترین پارامتر مورد اندازه گیری در مطالعات آزمایشگاهی معدنی، ترکیب و میزان غلظت عناصر مختلف در نمونه معدنی یا اکتشافی است. ولی مطالعات آزمایشگاهی به تعیین ترکیب و غلظت عنصری نمونه محدود نمیشوند و طیف وسیعی از سنجشها از کانی شناسی تا خصوصیات فیزیکی و رفتاری مواد را شامل میگردد. مرحله اکتشاف عمومی در بین تمامی مراحل چرخه معدنکاری بیشترین تنوع را در روشهای مطالعات آزمایشگاهی مورد استفاده داراست. به نحویکه در این مرحله زمین شناسان اقتصادی نمونه هایی را برای مطالعات پتروگرافی و مینرالوگرافی و سیال درگیر جمع آوری میکنند و ژئوشیمیست ها نیاز به مطالعه غلظت عناصر کمیاب و نمونه های مشکوک به کانه زایی طلا دارند و در عین حال نیاز به آنالیز عیاری تعداد زیاد نمونه بدست آمده از حفاری و ترانشه وجود دارد.

از دیرباز جویندگان طلا و سایر مواد معدنی بعد از شهرت یافتن منطقه ای برای یک ماده معدنی، به سوی آن سرازیر میشدند و به جستجوی آثار ماده معدنی در بستر رودخانه ها تا خط الراس کوهها می¬پرداختند. به عبارت دیگر اکتشافات قدیمی به مشاهده مستقیم کانی سازی در رخنمون های کانه زایی و واریزه های پیرامون آن در سطح زمین متکی بود. اکتشافات مدرن به تدریج روشهای دیگر را به این شیوه سنتی اضافه کردند. روشهایی همچون تکنیکهای زمین شناسی، ژئوفیزیکی، ژئوشیمیایی و … . با این وجود امروزه، شیوه اکتشاف قدیمی به دلیل مزایایی همچون عدم نیاز به تکنولوژی های پیشرفته و دانش زمینه ای، دردسترس بودن و همچنین عدم دخالت تفاسیر غلط در نتایج، همچنان تحت عنوان “عملیات پیجویی” یکی از عملیات های مهم در اکتشاف مواد معدنی میباشد. “عملیات” پیجویی در اینجا نباید با “مرحله” پیجویی که شامل عملیات های پیجویی، تهیه نقشه، ژئوفیزیک، ژئوشیمی و نهایتا اثبات ذخیره استنباط شده می انجامد اشتباه گرفته شود.